ilustraciji: Christin Lukašowa Lubina Hajduk-Veljkovićowa „Sym ja zaso doma?“, bórboleše zaječk, hdyž woči wočini. Wokoło njeho wupřestrěwaše so pisany přestrjenc z rěza a kćenjow. Wón rybowaše sej woči a njemóžeše so dodźiwać. Cyle pomału so wón dopominaše, hdźe bě. W dźunglu, daloko preč wot swojeje domjaceje łuki, znateje rěki a lubowaneho lěsa. Zaječk póžěraše. „Njejsu da bórze jutry?“ „Jutře ssssu jutry“, zasłyša hłós nad sobu. Tam horjeka nje­wisaše jedna z njeličomnych lianow, ale zelenkojty dołhi had. „Što da maš, ssssym će nastróžił?“, so pyton wo­praša. „Jutry su za nas zaječki najwaž­niši swjedźeń w běhu lěta“, praji štyrino­hač. W tym wo­ko­mi­ku pušći so wo­pica pó­dla njeho na zemju. „Za nas tež“, wona praji. „Hladaj, kak rjenje smy našu swětlinu debili. Dźensa je cyły dźungl takle debjeny.“ „Cyły sssswět“, doda pyton, „ja to wěm, ssssym to widźał.“ Zaječk zadźiwany, ale tež někak zrudny na njeho hladaše. We wutrobje začuwaše, zo měło to hinak być. Začuwaše stysk za jutrami, kaž je wón znaješe. „Što da je?“, tróštowaše jeho wopica. „Ja to cyle hinak znaju“, hikaše zaječk. „My k jutram jejka debimy.