Foće: Katja RauerowaNalěćo dožiwjamy nětko wšudźe, tak tež we łužiskich zahro­dach. Před někotrymi dnjemi sćěhowachmy přeprošenje maćerje dźěsća předšulskeje skupiny Móniki Ošikoweje, sej w jich zahrodce nalětnje kwětki a zažnokćějaki wobhladać. Tak podachmy so z Hanu Ošikec cyle wćipni do swójbneje zahrodki. Jako zastu­pichmy – witachu nas hižo prěnje kwětki, sněhowki. Wuhladachmy tam napisany postrow a nadawki za dźěći. Wone dyrbjachu z kwětkami pomolowane cedlki na wšelakich městnach pytać a kwětki pomjenować. Wuhladachmy prěnju cedlku na štomje wisajo: běše to čerwjena tulpa. Dźěći wobhladachu sej ju dokładnje, pomjenowachu rostlinu we woběmaj rěčomaj a powědachu wo njej. Pod pomolowanej papjeru bě so hižo ze zemje małe zelene łopješko tulpy wudypało. Dalša cedlka bě z módrym banćikom přiwjazana. A tak wuhladachu dźěći módru hyacintu. Kusk po kusku smy skónčnje sněhowki, krokusy, a wjele dalšich zažnokćějakow namakali. Na kóncu dóstachmy nadawk: Jeli smy wšitke namolowane kwětki w zahrodce wuhladali a je pomjenowali, bě tam pokład schowany.