W septemberskim wudaću wěnuje so Marija Suchec myslam wo Europasionje. Mjez druhim wona wuzběhnje: „Nic jenož na nabožnym polu, ale tež hladajo na rěč, wuměłstwo a narod stejimy my Serbja tónkróć w srjedźišću, na kotrež hosćo z europskich krajow hladaja“.

Dale namakamy přinošk Franca Šěna wo Rukopisu xyz – kotrehož pochad je dale njejasny: Rukopis ma dochadowe čisło dźewjeć, štož rěka, zo je poměrnje zahe, drje něhdźe we 1860tych lětach, z druhimi zběrkami ludowych pěsnjow do Maćičneje knihownje dóšoł. W tym zwisku wu­jasni, što zběrku ze znatej pěsnju „Lubka lilija“ zwjazuje.

Měrko Šołta zaběraše so z lisćinu dochodow Chróšćanskeho kapłana ze 16. lětstotka a so wosebje za mjena wotkazarjow, płaćerjow danje a w njej jewjace so wsy zajimuje. Rěčimy wo času, w kotrymž njeeksistowaše standard za prawopis mjenow, kotrež zdźěla dźensa hišće we wsach wokolnje Chrósćic znajemy. Awtor nastawka so jednotliwym přikładam lisćiny přiwobroći a je zmysłapołnje reflektuje.