Na kromje wopyta Diwan-šulerjow z bretonskich srjedźnych šulow we wobłuku wuměny z partnerskej Šulu Ćišinskeho w Pančicach-Kukowje nalěto 1997 we Łužicy je Jurij Brězan mje a kolegow-dohladowarjow na rozmołwu do Hornjeho Hajnka přeprosył.
Jako smy přišli, nawróći so wón ze swojim psom z wuchodźowanja. Wón zdawaše so mi hobersce wulki być, snano dokelž bě tak šwižny. W jeho dźěłarni rěčachmy wo imersiskej pedagogice. Wón je wobstejnosće pola nas w Bretani jara derje znał a sej přał, zo tež we Łužicy tajku syć imersiskich šulow wutworja. Wšako je so tehdy spěšnje woteběraceje ličby dźěći w serbskich pěstowarnjach dla starosćił. Wón je při tym tež naspomnił wulku stratu za Łužicu a serbstwo, zo mnozy serbscy młodostni z hospodarskich přičin domiznu wupušćeja.
