Hodowna kriminalka Serbskich Nowin wot Měrćina Wjenka

„... jenički woprawdźity komunist.“

„Komunist? Tebi so tola mući, kak da na to přińdźeš?“

„Nó, štó hewak je dospołnje čerwjeny a wšěm dźěćom po cyłym swěće wobradźa, njehladajo na jich pochad. Rumpodich je komunist. Dypk!“

Poněčim wróći so jeho wědomje. Bě wón spał? Bě wón do womory padnył? Wón to njewě. Před wočomaj je jemu čorne, ma jej hišće začinjenej a jej tež hnydom njewočini.

„Wón tola njeje komunist. Cyle nawopak, je najhórši kapitalist na swěće. Tajki prawy PPP-kapitalist. Přistojny, pěkny a pilny dyrbiš być, potom ći rumpodich něšto dari. To ničo njeje z ‚kóždy něšto dóstanje‘. To tola sam njewěriš. Rumpodich sej žada konformistow. KK! Kapitalistiskich konformistow.“

Što bě so stało? Štó rěči? Čehodla je wón runje tule, hdźežkuli je? Čehodla je jemu zyma? Čehodla w mokrym leži? Čehodla je jeho hłowa tajka tupa? Čehodla su jeho stawy tajke ćežke a jemu cuze, jako­ bychu někomu druhemu słušeli?

„Bla-bla-bla! Kažbrjek, zo sej komunizm konformistow nježada.“