Z wulkej dźakownosću rozžohnujemy so z wosebitym čłowjekom, kotryž je nas wšitkich ze swojej rozwažliwosću, swojim angažementom a swojej lubosću k hudźbje hłuboko ­jimał.

Jan-Dytar Hajnk je z wulkej zahoritosću a angažementom 15 lět muski chór Smječkecy nawjedował a nam a wšitkim připosłucharjam z tym njezapomnite hodźiny wjesela wobradźił.

Wón njebě jenož dirigent, kotryž je nas z taktowym kiješkom wjedł, ale ­čłowjek, ­kotryž je naše hłosy zwjazał a z jednotliwych zynkow harmoniski cyłk stworił. Z nim smy nawuknyli, na swojich sobučłowjekow słuchać, w jednym wokomiku mjelčeć a w druhim z połnej mocu swój hłós pozběhnyć.

Ze swojej wolu, serbsku rěč perfektnje wobknježić, je so jemu poradźiło tež tych za serbski spěw zahorić, kotřiž serbšćinu njewobknježa.

Wulki repertoire serbskich a němskich ludowych pěsnjow smy sej w tutych lětach za předstajenje nazwučowali. Zanjesechmy spěwy w mnohich rěčach.