Je lěto 1985. Do somoćaneje rewolucije w Praze je hišće dołho, a poprawom nichtó žanu njewočakuje. Wupada za tym, zo komunizm wěčnje wostanje. Na Morawje pak so tehdom wotmě swjatočnosć na česć swjateju Cyrila a Metoda, a we Velehradźe zeńdźe so w ateistiskim kraju na nihdy njewidźane wašnje tak wjele čěskich, morawskich a słowakskich katolikow, zo politiski režim powěsć zrozumi: Z tutej ćěrjacej mocu dyrbimy ličić. Někotři katolscy intelektualcy tuž hnydom za politiskim přewrótom wołaja. Za Dominikom Duku, kotremuž je stat 1975 zakazał, jako duchowny skutkować a kiž je pjeć lět do toho połdra lěta skutkowanja přećiwo statej dla w jastwje sedźał, přichadźeja wěriwi a so hórša: „Woni chcedźa, zo bychmy mječ do ruki wzali a wojowali!“ Što Duka wotmołwi? „To chcedźa? Tuž budu ja waše mječe žohnować!“

Tuta anekdota bě něhdy popularna a derje pokazuje, kajki charakter Dominik Duka bě. Běše duchowny, kiž by so hodźał do zašłych lětstotkow, dokelž njeby wahał, w křižowych wójnach přećiwo Saracenam wojować. Ale jeho nadawk bě, so z komunistami duelěrować.