Dopomnjenki na žiwjenje a tworjenje najwuznamnišeho serbskeho spisowaćela druheje połojcy 20. lětstotka

Hdyž tu hižo nichtó njebudźe, kotryž praji, zo hišće přepozdźe njeje, potom budźe woprawdźe přepozdźe. Přichod žane sto lět wjace za sebje njezměje, jeli bohate kraje swój standard dobrowólnje njepřikrótša.

Bajki a spěwy, stawizny a stawiznički a slědy swójskich lět hakle sčinja murje nowych domow přewidne, chodźa po roli zaćisnjenych pólnych pućikow, wułamaja zamurjowane ­strachi a słyša słowa njezblědnjenych nadźijow.

Historija so njepraša za chcyćom abo njechcyćom, wona ma strózbe woči, runy krok, štož je wona překročiła, je – hač přez nas spóznate abo zaprěte – objektiwnje wěrno.

Samo najlěpša serbska literatura njemóže spjelnić najwažniši nadawk literatury małeho naroda, jeli wostanje wona ­přistupna jeničce serbskemu ­čitarjej.

Kulturna identita małych ­narodow a literatura – to je woprawdźe jedyn z hłownych ­problemow přez cyłe moje ­žiwjenje jako spisowaćel, spisowaćel jednoho z najmjeńšich narodow, mějacych swoju ­literaturu.