Tež ja sym dźěleny. Při zdónku lipy, na kotrejž swjećo Knježny Marije z lěsa wisa, sedźu w chłódku a hladam sebi napřećo. Ja, sedźacy, sym starši hač ja, přichadźacy, rozsudźu so, zo sym tón přichadźacy. Wón je tón, kotrehož sym wróćo wostajił, a ja sym tón, kotryž je so sam stworił.

Kaž zwobroćeny wothłós wony rěči, štož ja myslu. Abo za mnu rěči. Abo rěči wón prěni, a ja myslu za nim?

Dóńdu k njemu, stejimoj porno sebi w špihelowacej škleńcy swjećeća: liniju po liniji je wón ja, a sym ja wón, nadźijane, myslene, skućene.

Praju, sym tebje stworił.

Wotmołwju, njemóžeš ničo stworić, jeli nic sam sebje. Abo by sebje stworił zwonka sebje.

Wěm to, praju, a chcu być ja: sam sebje stworjacy.

Poswěwam so. Sy wumóženje pytał: tole wone je. Njeje žanoho hinašeho.

Hladam na sebje, moje žiwjenje w mojim wobliču. Štyri kamjentne strachi abo štyri kamjentne nadźije z prastareho stołpa. Strachi njejsu rozprochnjene, nadźije nic wot dobow rozžrane. Słónco swěći, a móže być, zo je wjace nadźije we wobrazu hač stracha. A wjace dowěry hač dźěćaceje wěry.