Ja běch hudźił na kwasu w Delanach a ćehnjech domoj, swoju trompetu na chribjeće, nóc bjez měsačka, ćma kaž w kruwje. Běch so por palenčkow na puć srěbnył a spěwach sej wjesele a při tym spěwanju sej tola zaběžu a steju nadobo před Třomi lipami pola Hanineho hatka. To je cyle blisko Čorneho hata. Bych jenož kónčk wróćo hić trjebał a bych zaso swój kruty puć pod nohomaj měł, ale moja trompeta bě mučna a ja tež, a runjewon wjedźeše šćežka nimo Čorneho hata direktnje na łuku za mojim statokom. Potajkim, ja so pasu toho kruteho, dalokeho puća a šnórju po bliskej wuskej šćežce runy puć přez lěs. A nadobo mi tola tón Połšweda napřećo přijěcha. Konja drje teptać a tež ćicho zarjehotać słyšach, ale widźeć ničo njebě hač tón Połšweda, něhdźe połdra metra nad zemju w powětře.

Tón šerjenski hejtman na mnje wudźěra a so wošćěra, zo so štomy třasu. Potom wón zakrjechta: „Na tebje sym tři sta lět čakał! Do bahna z tobu – za mnu, marš!“