W Chróšćanskim Domje swj. Ludmile dožiwjeja hladanja potrěbni wotměnjawy wšědny dźeń

Stary z nas kóždy jónu budźe. Hač pak je hišće tak čiły, zo móže so potom sam zastarać, njemóže nichtó z nas wěšćić. Derje tuž, zo ma kóždy móžnosć do starownje­ hić, abo?

Wězo njeje krok za tónle rozsud runjewon lochki. Před lětami wšak njebě mjeno hladarnjow a starownjow hišće tajke kaž dźensa. Hańža Rěčcyna, pochadźaca z Njebjelčic, bydli wot februara 2014 w Chróšćanskim Domje swj. Ludmile. Wona njemóžeše so hižo sama zastarać. Přećežko bě čas žiwjenja na polach dźěłała, a kaž sama přiznawa „stawy wjac tak njechaja, kaž bych rady chcyła“. Ze jstwy na prěnim poschodźe starownje ma rjany wuhlad a wjeseli so, hdyž dźěći, wnučki a prawnučki přichwataja, zo bychu ju wopytali. Kóždy čas móže wona dom wopušćić a sej na swójbne swjedźenje dojěć. W stwě ma swój stary konopej. Přiwuzni běchu jón tam stajili. Na sćěnje wisaja wobrazy jeje lubych. „Sama njemóžach doma hižo być“, wona praji. Dźěći su z njej tuž wo móžnosći rěčeli, do starownje hić. Skónčnje su so za Chrósćicy rozsudźili. Lochko to nikomu z nich njebě.