Ateljej, zahroda a dom Měrćina Nowaka-Njechorńskeho přeprošeja na dźeń wotewrjenych duri

Njechorń – čitajće tele wjesne mjeno runjež wótře. Zasłyšiće wosebity zwuk, kotryž słowo wuprudźa? A nětko prajće Njechorński – kak mile to klinči! Runje tak mile powěda mi Róža Pinkawina wo Měrćinje Nowaku, kiž bě sej 1958 mjeno ródneje wsy za swoje dał. Sedźimoj na ławce pódla kachli w jeho ateljeju a bjesadujemoj. Na naju hlada Slepjanska holčka, kotraž ze łžicu hadźacemu kralej na hłowu bije. W ateljeju tak wupada, jako by wuměłc a publicist runje z durjemi won šoł a za swojej mandźelskej Martu wołał. Ateljej je poměrnje derje zdźeržany. Wulki dźěl wěcow su originale. Knihi, wosebje pak słowniki, kotrež Měrćin Nowak-Njechorński (13. junij 1900 – 6. julij 1990) wužiwaše, tam na polcach steja. Seršćowcy a pisaki su rjadowane do karančkow na pisanskim blidźe. Kachle dźensa ateljej bóle pyša, wužiwać so hižo njehodźa. Tam tepi so elektrisce.

Herbstwo zachować wužaduje