Serbja, Estojo a Letojo w stawiznopisu Wittenbergskich humanistow

Kónc lěta 1523 pisaše Martin Luther: „Z radosću chcu was zbóžnoprajić, kotřiž sće na kóncu swěta spomóžne słowo ze wšej žadosću přijeli.“ Tele chwalobne słowa wupraja wón křesćanam we wulkich městach Livlanda, kónčinje, kotraž hłownje teritorijej dźensnišeju republikow Estiskeje a Letiskeje wotpowěduje. Riga a Reval – moderny Tallinn – stej za Lutherowy čas němskorěčnej a kruće do wikowanskeje syće Hansy zaplećenej měsće, kotrejž běštej jenož něšto dnjow wot mórskich přistawow sewjerneje Němskeje zdalenej. A přiwšěm woznamjenještej za reformatora kaž tež za mnohich jeho rowjenkow kónc swěta.