Dźěćatstwo w narańšej ewangelskej kónčinje mjez Bukecami a Lubijom kónc 19. lětstotka wopisuje 1962 zemrěty Richard Zahrodnik. Originalny němskorěčny tekst ­ze swójbneho archiwa staj jeho prasotrowc Friedhard Krawc a Arnd Zoba-Bukečanski zeserbšćiłoj.

Nan je nas dźěći jara lubował. Husto sym słyšał, kak wón rjekny „dźěćatka su jandźelki“. Njejsmy pak přeco jandźelki byli. Hdyž raz posłušne byli njejsmy, dyrbjachmy tak dołho na konopeju sedźeć, doniž njeje přichodny ćah přijěł. Železnica wjedźeše nimo našeje chěže. To běše přewšo skutkowne chłostanje. Jónu sedźach na konopeju, jako wikowar k nam přińdźe a so wopraša, hač sym chory. Nan pak jemu rjekny, zo mam arest, a to so jara hańbowach. Wobaj so „krutej“ pokuće ­smějkotaštaj. Kak rady byštaj wonaj tajku wotpokućiłoj.

Luboznje so nan tež wo nas staraše, hdyž smy do łoža šli. W zymje bě naša spanska komorka jara zymna. Mać wohrěwaše dźěćace łoža z hlinjanej wohrěwanskej blešu. Běchmy-li so spicy wotwodźěli, nas nan starosćiwje zawodźě, prjedy hač so sam do łoža lehny.