Hižo cyłe lěto so Janoš na hody wje­seleše, nic darow a tež nic dobreje husaceje pječenje dla, ale do­kelž bě jemu nan slubił, zo k hodam domoj přińdźe. Tón běše wojak we wukraju. Kóždy dźeń hladaše Janoš z woknom won na pólny pućik, hač tam nan njepřińdźe.

Dźeń do patoržicy steješe mać w kuchni a kutleše hu­sy­cu. Wowka sedźeše při kach­lach a plećeše nohajcy. „Hdy no by nam Jězusdźěćatko skónč­nje nana domoj přiwjedło“, wona zdychny.

Patoržicu rano steješe Janoš w spanskim wobleku při woknje, ale nana na pućiku njewuhlada. ,Što jenož, hdyž so wón po tak dołhim času wjace domoj njenamaka?, Janoš při sebi mysleše, a strach jeho zaja. „Póńdu jeho pytać! Njemóže tola być, zo dypkownje k hodam doma njeje. Je mi to slubił.“

Spěšnje chwataše hólc do wochěže, zjědźe do škórničkow, wobleče so zymski kabat, staji sej čapku a hižo steješe na dworje. Hišće raz so wobhladny, hač tež mać a wowka jeho njelepitej.