Najwažniše za rozsud, so do Ukrainy nawróćić, je a wostanje wěstota dźěći
Zastupju do rjadowniskeje stwy w šuli „Ćišinskeho“ w Pančicach-Kukowje. W njej sedźi samalutka holca – šulerka. Kaž kóžda druha ma při sebi šulsku tobołu. Strowju rusce „Zrastwyj“ a wona mi přećelnje runje tak wotmołwi. Zeznajomnimoj so: Sym Milenka. A ja Alina. Krótko po tym přichwata hólčec, Maksim. Durje wotewru so wospjet. Přez nje stupi wučer Aleksander Kozak, za ruku ma wón Artema, kiž wě tójšto powědać. Dźěći sedźa za blidom a hižo póčnu wospjetować, štož běchu dźeń do toho we wučbje DaZ (němčina jako druha rěč) nawuknyli. Ćežko jim njeje barby němsce prawje pomjenować. Pozdźišo zaběraja so z jednotliwymi dźělemi drasty. Jasne, zo wě jědnaćelětna Alina najwjace, wšako by wona w swojej domiznje, w Ukrainje, nětko do 5. lětnika chodźiła, w Pančicach-Kukowje wuknje pak w 4. lětniku. Jeje bratr Maksim je wosom lět a chodźi do 2. lětnika, šěsćlětny Artem do prěnjeho. Jednu hodźinu wob dźeń woni zhromadnje wuknu a to z wulkim wjeselom.
