W serbskej literaturje chowaja so mnohe drohoćinki, na kotrež znowa skedźbnić je trjeba, zo njebychu so pozabyli. Wotpowědne impulsy chce awtorka serbskim čitarjam a čitarkam z nowym rjadom „Znowa čitała“ dawać.

„Runina bjez započatka. Runina bjez kónca. Čerwjenizna rozkćěteho wrjosowišća. Wrjosowe pola kaž rańše zerja. Baćon na mokrym polu. Čornoběłe stadło. Króny dubow, siluety lěskow a hajkow město horow ...“ To móhło być poetiske wopisanje krajiny, w kotrejž pobych loni w dowolu, w nižinach při rěkach Ha­bola, Łobjo a Tanger a kusk dale sewjero­wuchodnje, we Wendlandźe. Moje słowa pak to njejsu, ale te čěskeho basnika Josefa Sucheho w powědce „Sćiny swjateho haja“.

Wona je z dohromady jědnaće po­wědkami wo połobskich Słowjanach w knize „Zabyte hrodźišća“ wo­zjewjena. Na nju so hnydom dopomnich, jako změrowace łučiny podłu Łobja do so srěbach, wěži Klóštra Jerichowa na hori­conće wobdźiwach a žorawje wobkedźbowach. Doma sej knihu wućahnych a po lětach znowa w njej listowach. Měrliwe krajiny njesteja w srjedźišću, ale roze­stajenja, bitwy a wójny.