Domjacy skót je dźě­ćom stajnje wul­ka ra­dosć.

W dźensnišim Dźě­­ći­zna­ku chcemy wam ně­ko­tre z nich před­stajić. Dźěći Wor­kle­­čan­­ske­je pě­sto­war­nje a Radwor­skeje za­kła­dneje šule su so mi­njene tydźenje ze zwěr­jatami zaběrali. Maće-li tež wy zwěrjo doma, po­­daj­će Dźě­ći­zna­kej w běhu lěća wa­še do­ži­wje­nja z nimi!

We wobłuku swojeho fachoweho dźě­ła zaběra so naš kubłar we wukubła­nju knjez Bulank z nami tučasnje

z temu „zwěrjata na burskim statoku”. Ty­dźen­sce wobjednawamy k tomu je­dne nowe zwěrjo, kaž na přikład konja, wowcu, kruwu, kokoš abo nukla. Nawuknjemy, što kóžde zwěrjo žerje, kak je prawje pomjenujemy, hdźe je na burskim statoku namakamy abo kotre wosebite wudźěłki nam zwěrjo dawa. Wězo sej tež kóžde zwěrjo we wo­praw­dźitosći zhromadnje wob­hladamy. K tomu wopytamy přeco zaso druhi statok, hródź abo pastwu, hdźež wše­lake zwěrjata namakamy. Jako skupinski wjeršk wulećachmy sej, mała skupina Worklečanskeho dźěćaceho dnjoweho přebywanišća „K wódnemu mužej“, zhromadnje