Zetkanja wjelka a čłowjeka su pola nas přeco časćiše. Leži na tym, zo wjelča populacija w Němskej, předewšěm w Sakskej, dale rosće a rosće. Stefan Kasche, kotryž dźěła za wobswětowe kubłanske stejišćo wjelka w Rěčicach, wopyta w nazymskich prózdninach Pančanski hort a tam dźěćom wjace wo rubježnym zwěrjeću rozkładźe. Holcy a hólcy mějachu mnohe prašenja. Jedyn hólc so prašeše: „Je wjelk za nas čłowjekow strašny?” Stefan Kasche běše wězo přihotowany a rozkładźe dźěćom, zo je wjelk z přirody sem čłowjekej napřećo jara skedźbliwy. Rubježne zwěrjo dźe čłowjekam skerje z puća. Po tym, zo smědźachu dźěći wjelči nop a kožuch

wobdźiwać a přimnyć, dóstachu tež pokiwy, kak maja so zadźeržeć, jelizo woprawdźe w přirodźe wjelka wuhladaja. Najwažniše je,

zo wostanješ měrny a so pomału wot wjelka wotsališ. Na kóncu přednoška podachmy so hišće do zahrody horta. Stefan Kasche

měješe mjenujcy tež swojeho belgiskeho wowčerskeho psa sobu, kotryž je wosebje wjelkej podobny. Na nim pokazaše dźěćom

kusadło, pacu a tež někotre kumšty.

Wobdźělnicy podźakuja so wutrobnje pola Stefana Kasche za