We wójnskich lětach 1914 do 1918 su tež młodźi wobydlerjo Błótow swoje žiwjenje za čožkuli riskěrowali. Jim bě wulka politika, wulkobłud, samo na sebi wšojedne. Kejžorej słužić, hdyž k brónjam woła, pak bě jim mjenje smorže. Wšako běchu tak kubłani tajke wołanje slepje a „česćedostojnje“ sćěhować.

Młodźi mužojo chcychu a dyrbjachu po móžnosći bórze zaso wróćo k swójbje, žonje a dźěćom w Błótach. Wusyw na polach a žně nječakachu, mandźelske a njewjesty běchu ze wšěm same. Mnozy młodźi mužojo pak so ženje njenawróćichu, zwostachu w francoskej abo ruskej zemi.

W tych lětach mějachu błótowscy listonošojo wosudny wuznam: Kotru póštu přinjese, hdyž ludźo žołty póstowy čołm zdaloka wuhladachu? Póšta móžeše wo zranjenju a chorosći, wo smjerći abo wójnskej jatbje rozprawjeć.