„Dokónčił sym wulku baladu ‚Syrotka‘ ... Škoda nož, zo w Serbach to ženje słyšeć njebudźemy, nimamy prócowarjow dosć wuwučowanych a spěwarjow porjadnych a wutrajnych. Stajnje jednore pěsnički złožić njemóžu, dyrbimy tola tež něšto wyšeho měć, štož druzy z radosću witaja ...“ To pisaše Bjarnat Krawc Oće Wićazej 1934. Slědowacy čas hač dosrjedź pjećdźesatych lět wotpočowaše Krawcowe hudźbne zawostajenstwo w Praze schowane. Na to wróći so do Serbow, do Serbskeho kulturneho archiwa w Budyšinje, a tam ležo wosta.

Prěnja kročel za znapřećiwjenje struchłeho wěšćenja je so stała: Kompozicija ­bu tele dny wudata (z podpěru Załožby za serbski lud), a nakładnistwo LUMIR poskića za wuwjedźenje trěbny kwalitatiwny material. Na doskónčne zwoprawdźenje čaka wuspěšna prapremjera.

„Syrotka“