W tutej kolum­nje powěda šěsć redakciji SN znatych mjezy­narodnych awtorow, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich­ nazhonjenjach a do­žiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych­ mjeńšin.

Jako bě hišće hólčo, měješe prof. Wink problem. Boješe so hłupak być. Boješe so směšnosće, kiž přećelow k tomu pohnuwaše, jeho wusměšować a kotraž bě staršimaj składnosć jeho kritizować. Boješe so, zo jemu wosoł rěkaja.

Na swojich mnohich jězbach bě Wink tež jónu w regionje Kociewie. Je to etnokulturna kónčina w Pólskej něhdźe mjez Waršawu a Gdańskom, hdźež bě hósć italsko-pólskeje swójby. Derje wuspany stupi wón při schadźenju słónca na dwór a hladaše do konjencow. Tam, blisko rjanych jěchanskich konjow a derje hladanych ponyjow, wuhlada šěsć wóslikow. Na prěni napohlad wone ani rjane njeběchu ani wosebje inteligentne njewupadachu. Wone tam prosće stejachu.