Awtor dźensa
Toni Ryćer
„Nimam chwile!“ To často słyšu, hdyž rěčimy mjez kolegami, znatymi abo tež swójbnymi wo terminach. Ale lepju so tež sam hustodosć z tajkej wotmołwu.
Wězo je žiwjenje połne dźěła, zawjazanosćow abo aktiwitow w swobodnym času. Runje tu pak mamy hoberske mnóstwo móžnosćow, wobmjezowane zdźěla jenož financielnych wuměnjenjow dla. Druhdy pak dyrbimy so tež z njeluboznym a dlěje trajacym dźěłom zaběrać. Posledni raz sym lětsa trawu sykł, a hižo čaka spadane lisćo na zrumowanje. Tajke dźěła bych sej rady zalutował, dokelž za nje poprawom woprawdźe chwile nimam. Najskerje pak njejsym jenički, kiž kóžde lěto nazymu tak mysli, tež hdyž pohib na čerstwym powětře nikomu nješkodźi. Nimo toho móžeš při tajkich stupidnych zaběrach wo tym abo tamnym rozmyslować, na přikład wo zańdźenym lěće.
