Dźensa chcu tróšku wo tuchwilnym wšědnym treningu wutrajnostnych sportowcow we Łužicy rozprawjeć. Běharjo, kolesowarjo abo sněhakowarjo wot pandemije cyle tak wobmjezowani njejsu a wjedrowe wuměnjenja su runje chětro dobre. Wot spočatka januara wabi sněh w našich kónčinach do zymskeho sporta. Tak husto kaž lětsa njejsym hišće dyrbjał swoje běhanske „deski“ wóskować. Preparowarjo lojpow w Załomju a na Sokolniku pola Wjazońcy su sej wšu prócu dawali a telko kilometrow kaž móžno čarowali, tež zo bychu sej sněhakowarjo z puća hić móhli. A hdyž njechaš runje sobotu abo njedźelu připołdnju do sněha, da móžeš tež dosć sam a z wotstawkom po puću być – snano tež po wječorach, hdyž steji kmana lampa na čoło (Stirnlampe) k dispoziciji. Zo bychu so kóšty za hladanje lojpow znajmjeńša tróšku amortizowali, su při přistupje do někotrych lojpow małe pokładnje dowěry zarjadowane, hdźež móže sportowc/ča rady něšto eurow za swoju hewak bjezpłatnu zymsku zabawu zawostajić. Tak tež industrija za běhanske sněhaki runje skoržić njemóže.