Regina Šołćina z Konjec měni, zo so stawizny wospjetuja:

Wójny su surowe. Naši nanojo su Druhu swětowu wójnu dožiwili a jeje hórkosć wonka na bitwišćach začuwali. Jeli mějachu zbožo, hłód, zranjenja a strach kóždy dźeń znowa smjerći do woči hladajo, so zbožownje domoj nawróćić ze zajeća.

Njejsmy pak dźensa zaso we wójnskich poměrach kaž woni tehdy? Bomby a granaty drje tónraz žane njehroža, ale njewidźomny a nic mjenje sylny njepřećel ma cyłu Europu, haj samo poł swěta w rukach. Kaž tajka njenasytna kraka wupřestrěwa wón swoje njesmilne pa­zory přez mjezy krajow. Kóždu wyšnosć a knježerstwa, kotrež su do tuteje katastrofy sebje wuchwalujo wustupowali, tónle njepřećel do kolen tłóči. Nichtó ­njewě, kak daloko a dołho tele njewidźomne šerjenje, kiž so corona mjenuje, čłowjestwo hišće niči a poniža. Z teje „bitwy“ žadyn dobyćer njewuńdźe, ale wšitcy přěhrajemy.