Dr. Jan Brězan z Drježdźan piše pod nadpismom „Putin – hańba Słowjanstwa“:

Nimale wšě demokratiske staty swěta a samo bamž zasudźa politiku ruskeho prezidenta Putina z jeho inwaziju w Ukrai­nje. Wosebje nas boli, zo tutón diktator, kiž so jako bratr Ukrainy wudawa, so na druhej stronje so jako złóstnik wopokazuje. Kak móžemy tutomu čłowjekej dowěrić, kiž swoje počinki ze łžemi wopodstatnja. Na jeho agendźe steji wožiwjenje Sowjetskeho zwjazka w swojich prjedawšich hranicach a za to jemu kóždy njeskutk prawy je. Čłowjeske prawa wjace njeeksistuja, hdyž so jeho­ ideje njezwoprawdźa. Kóždy pospyt, demokratiske ideje zeskutkownić, je zwjazany z wjele lětami jastwa. Samo zamordowanje a zajědojćenje njelubych wosobow so z Putinowym přihłosowanjom přewjedu. Samo kóžda diskusija wo njesprawnej wójnje so z wjelelětnym jastwom chłosta.

Kóždy dźeń slěduju w našich medijach, kak so wjeski a města bombarduja bjez swědomja hladajo na žiwjenje wobydlerstwa. Ludźo pytaja w pincach škit pod njemóžnymi wumjenjemi abo ćěkaja do susodnych krajow.

Pod hesłom „Serbja, w kotrym lětstotku sće žiwi?!“ piše Maximilian Gruber z Worklec k tuchwilnej diskusiji wo změnje serbskeje hymny:

Stanij Statnik z Ralbic wěnuje so w swojim dopisu rozprawje z 3. měrca w SN wo posedźenju zarjadniskeho zwjazka Při Klóšterskej wodźe:

W mjenowanym wudaću je na 4. stronje dosć wobšěrna rozprawa wo posedźenju gremija a wo debaće nastupajo włóžnotu w pincy ponowjeneho zarjadniskeho twarjenja wozjewjena. W rozprawje pak jewja so wjacore njekorektnosće. Naspomnjeni „wjacori radźićeljo“, kiž prawdźepodobnje měnjachu, zo njeje planowanski běrow wuskutki woknow a durjow w pincy na klimu dosć wobkedźbował, běchu třo z cyłkownje 15. Myslu sej, zo je w zajimje čitarja, njedać tule žadyn wopačny zaćišć nastać. Awtor tohorunja piše, zo „njehodźa so pinčne rumnosće nětko hižo přewětrić“. To po­trjechi dokładnje štyri z wosom rumnosćow, hdźež pak tole twarskich přičin abo wěstoty dla předwidźane njebě. Wokna dyrbjachu při ponowjenju zamurjować, a zdźěla tam do přetwara hižo žane njeběchu. Wo tym je twarski knjez wědźał. Zasadnje skedźbnjam pak na to, zo jedna so wo renowěrowanje twarjenja, štož rěka, zo ma twarski knjez stajnje kompromisy tworić.

Róža Wokowa z Kulowa wěnuje so w swojim dopisu tuchwilnej debaće wo móžnej změnje teksta serbskeje narodneje hymny „Rjana Łužica“ a měni:

Nadobo naša Łužica njeje wjace dostojna, dokelž so tam žony njejewja. „Ow, zo bychu z twojeho klina wušli mužojo“ – a žony? To so tola po teksće njehodźi. Ale z kotrych klinow su tući mjenowani mužojo wušli – tola z tych žonow. Myslu sej, zo dyrbjała serbska hymna wostać, kajkaž je. To je tola stajnje něšto swjatočne, hdyž wona zaklinči. Abo?

Dyrbimy z modu sobu hić, kaž to žony w prjedawšich časach činjachu? W Hózku su na přazny kwas prosyli, kaž z jedneje basnje wuchadźa. Tam mjez druhim rěka: „Holca wobleč sebi cholowy ...“. Tehdy wšak so njesłušeše, zo žony w cholowach chodźachu, ale jenož mužojo, žony chodźachu w suknjach. Cholowy počachu žony hakle wjele pozdźišo wužiwać.

A što činimy nětko z našej hymnu? Po teksće hodźało so na přikład tež: „Ow, zo bychu z twojeho klina wušli ,ludźojo‘ ...“ Što so nětko činić, wostajić wšitko při starym abo tola tekst změnić?