Měrćin Korjeńk ze Sernjan je w SN wo „jubilejnym 40. wjesnym swjedźenju w Sernjanach“ čitał a so tule wupraja:

Dopisowar chce najskerje zwuraznić, zo bě před 40 lětami w lěće 1976 tamniša wjesna młodźina po dlěšej přestawce zaso prěni wjesny swjedźeń wuhotowała. Přispomnić so dyrbi, zo běchu Sernjenjo tež do lěta 1976 wjesne swjedźenje zarjadowali, w lěće 1957 hnydom dwaj. W septembru 1957 organizowaše młodźina Póžnjenski swjedźeń pod hesłom „Štóž je z nami dźěłał, njech so z nami raduje!“. 12. oktobra 1958 bě dalši wjesny swjedźeń z wubědźowanjow kolesowarjow a motorskich wo myta. 27. septembra 1959 swjećachu Sernjany, kaž z plakata wučitaš, dźesate narodniny Němskeje demokratiskeje republiki, mjez druhim z měrowej jězbu młodych pioněrow. Tež 1960 mějachu wjesny swjedźeń. Naspomnić so hišće měło, zo bu tehdy Sportowa jednotka Sernjany/Róžant załožena. Zajimawe snano tež je, zo steješe na kóždym plakaće sportoweje jednotki małe hrónčko. Na jednym na přikład rěkaše: „Sylńmy Němsku demokratisku republiku, kraj měra a socializma – domi­znu Serbow!“

Mikławš Krawc z Budyšina podpěruje namjet Michała Nuka w Serbskich Nowinach, wudać knihu wo stawiznach sporta w Serbach po 1945:

Lektor Ludoweho nakładnistwa Domowina Michał Nuk, sam aktiwny lochko­atlet a kolesowar, ma za trěbne spisać a wudać knihu wo sportowanju w Serbach po Druhej swětowej wójnje hač do našich dnjow. Wón wuzběhny, zo před­leži wo dźěle Serbskeho Sokoła w lětach 1920 do 1933 kniha Alfonsa Wićaza (LND, 1990) a zo dyrbjało so wo sportowo-narodnych aktiwitach po lěće 1945 dokumentacija zestajeć. Z přećelemi sporta drje smy sej přezjedni, zo by tajka edicija přihódny dar k 25. róčnicy załoženja noweho Serbskeho Sokoła (28. decembra 2018) abo potom k 100. narodninam Sokoła (9. nowembra 2020) była.

Křesćan Krawc z Hrubjelčic wotmołwja Witej Meškankej z Berlina na jeho Zapósłane w SN z 20. julija, poćahujo so na politiku NATO we wuchodoeuropskich krajach:

Što wšo přećiwo njekrasnikej Putinej rěči a scyła přećiwo za wojerskimi rozestajenjemi hłódnej Ruskej, mi nětk hakle tak prawje swita, hdyž čitam w rubrice Zapósłane komentar z Berlina. Wottam ma komentator wězo wyšu runinu hladanja hač ja w zabytej łužiskej wjesce za horami. Tu wšak njejedna so jenož wo komentar, ale je to rjećaz wotkrywanjow za tych kaž mje, kotřiž dyrbja wšitke te fakty mjenowane dóstać, zo bychu skónčnje dopóznali, kajki tón Putin a jeho Ruska woprawdźe staj.

Hync Rychtaŕ z Lipska ma k přinoškej „Wukon małeje strony připóznać“, wozjewjenemu 15. julija w SN pod rubriku Rozmyslowane, slědowace přispom­njenja:

Přečitawši sej přinošk „Wukon małeje strony připóznać“ móžu awtorej jenož z wutroby přihłosować. Docpěty wuspěch Łužiskeje aliancy w Brüsselu nastupajo pruwowanje wudobywanja brunicy we Łužicy je připóznaća hódny. Runje tak je na druhim boku kritiske zhladowanje na dźěławosć Domowiny na wažnych polach našeho narodneho byća połnje woprawnjene. Bohužel so skutkowanje Domowiny často wobmjezuje na kulturne polo a na symboliske gesty. W bytostnych serbskich prašenjach pak su konkretne naprawy a wotpowědne wuslědki tola wjace hač skromne.

Hižo lěta słyšimy a čitamy wot Domowinskich funkcionarow skóržby wo dramatiskim stawje nastupajo serbski wučerski dorost. A kóžde lěto mjenuja nam wjetše ličby pobrachowacych wučerjow serbšćiny a dwurěčnych wučerjow za druhe předmjety. Što pak so stawa? Lěto pozdźišo słyšimy samsne skorženje, jenož ličby su znowa wjetše.