Měrko Šołta z Budyšina kritizuje wopačne wužiwanje wobrotow w našim wječorniku:

Stajnje znowa čitam w Serbskich Nowinach słowa a wobroty, kotrež so po mojim měnjenju wopak wužiwaja. Často trjebaja so we wopačnym zmysle, druhdy njetrjebawši. Hdys a hdys njerozumju zmysł sady ani wospjet ani pomału čitajo. Jedne tajke słowo je „prawdźepodobnje“. My je trjebamy za něšto, štož njeje wěste, abo štož so nam jako wěste nje­zda. Pjatk, 7. septembra, pod wobrazom na 1. stronje, so wone wospjet jewješe: „Wysoke jehlinowe štomy tam prawdźepodobnje prěki a podłu leža.“ Na wobrazu wšak jara jasnje widźimy, zo to nječinja „prawdźepodobnje“, ale woprawdźe! Mam zaćišć, zo bjerje redaktor často prěni najlěpši, „prawdźepodobny“, wotpowědnik ze słownika za něšto, štož runje wopisuje abo přełožuje.

Jan Nuk z Radworja piše wo zhubjenej wsy Hronowje:

Njedawno prašach so „pra“wobydlerja Radworja, hač znaje wjes Hronow, na čož pak njemóžeše mi wotmołwić. To mje ­jara zadźiwa, přetož blisko Kamjeneje a Radworskeho haja dopominaja nas štyri pomniki na tutu zhubjenu wjes.

Hakle njedawno wopominachmy stote posmjertniny Jurja Wingera. Wón je Hronowej pomnik stajił, spisawši historiske powědančko wo zničenju wsy, ležaceje něhdy při puću z Kamjeneje do Wulkeje Dubrawy. Jednanje powědančka je zapołožene do časa Třicećilětneje wójny w 17. lětstotku. We woprawdźitosći zhubi so wjeska w abo hižo do 15. lětstotka.

Toni Ryćer ze Šunowa piše k njedawnej róčnicy poraženja „Praskeho nalěća“:

Dźens tydźenja wopominaše čěski lud poraženje „Praskeho nalěća“ přez oku­paciju přewažnje sowjetskeho wójska 21. awgusta 1968. W němskich medijach słyšachmy a čitachmy předewšěm wo narěči čěskeho premiera Andreja Babiša w Praze a jeho wuhwizdanju přez wjet­šinu přitomnych. Dokelž njeběch sam tam, njemóžu to komentować. Wopytach pak tón dźeń swjatočnosć na Na­měsće Dr. Edvarda Beneša w Liberecu. Po narěči měšćanosty Tibora Batthyányja počesćichu zastupjerjo politiki, hospodarstwa a towaršnostneho žiwjenja te­hdy morjenych dźewjeć wobydlerjow města Libereca, połožichu wěnc a kwětki před wopomnjenskej taflu. Běchu to jara hnujace wokomiki spominanja.

Stani Brězan z Kopšina piše:

Wulki dźak Alfonsej Ryćerjej ze Šunowa za jeho konstruktiwny přinošk w SN ze 17. awgusta. „Tušina“, „Satkula“, „Lubata“ – njejsu to rjane mjena, kotrež so derje wurjekuja a w kotrychž čujemy hłuboki poćah serbskeho ludu k Łužicy. „Klosterwasser“, „Kleinhänchener Wasser“, „Löbauer Wasser“ – su za mnje skerje techniske pomjenowanja bjez wulkeje poezije. Wjeselu so, hdyž naše serbske pomjenowanja słyšu a čitam. Nomen est omen (Mjeno je znamjo)!