Jan Wjenk z Wotrowa piše:

Na pjećlětny jubilej sejmika čujach so wćipnosće dla być přeprošeny. Hižo do přijězda na nawjes w Njebjelčicach napadnje mi wulka ličba awtow na parkowanišću, tak zo dyrbjach za městnom na pódlanskich dworach pytać. Z wulkej zhromadnosću zastupjerjow, připosłucharjow a medijow njebych ličił.

Jako prěnja rěčnica z Delnjeje Łužicy powita nas knjeni Edith Pjenkowa, zhladujo krótko tež na předstawizny. Z jednorymi słowami přirunowaše, zo trjeba kóždy štom, kotry sadźiš, wěsty čas, prjedy hač wotrosće a płody njese. Tež ćěsto dyrbi so hibać, prjedy hač móžemy z toho chlěb napjec.

Tak je so sejmik poněčim wuwiwał. Dźensa móžemy na prěnje wuslědki zhladować. Tři hodźiny trajace zetkanje njebě wostudłe, skerje jara zajimawe z krótkimi hudźbnymi spěwami, štož so mi tež lubješe. Jednotliwe přinoški spisowaćelow tež z Čěskeje, Pólskeje a z druhich narodow běchu rozmyslowanja hódne za nas Serbow, ale tež pozbudźowace za dźěło a připóznaće za sejmik.