Někotre měnjenja wopytowarjow premjery inscenacije „Muzej Němcow“:

Hannes Bulank z Kopšina: „Muzej Němcow“ je so mi wulkotnje lubił. To bě dźiwadło jónu cyle hinašeho razu. Sy wěcy widźał, kotrež njemóhł sej sam wumyslić. Bě lóštne a ženje wostudłe, wotměna bě bombastiska! Bě to eksperiment, za mnje pak je so na kóždy pad wupłaćiło do Budyskeho dźiwadła přijěć. A za nas Serbow bě to wězo něšto wosebite – smy přežiwili!

Lise Endler ze šwabskeho Holbacha (Ellwangen): Kruch mam wšelakorišich přičin dla za dobry. Sprěnja bě cyłkowny zaćišć rjany. Njebě to jenož jednory dźiwadłowy kruch, ale wšo wopřijaca wuměłska twórba – potajkim měšeńca ze zwuka, teksta a wobraza. Sy cyły čas z połnej koncentraciju pódla był, to so dźensa lědma hišće w dźiwadle stawa. Kak sym inscenaciju jako potrjechena „zhubjena Němka“ dožiwiła? Bě na jednym boku lóštne, ironisce, zdobom pak tež chutne a tróšku zatrašace.

Křesćan Buk z Drježdźan piše:

W sakskej CDU je po wólbach wulki njeměr. Informacije njejsu połtajne abo pozadkowe. Ně, nimale wšě medije so ze sakskej CDU zaběraja. Tak zhubi jeje generalny sekretar Michael Kretschmer swój mandat jako zapósłanc Zwjazko­weho sejma w Zhorjelcu, tež někotři druzy kaž zapósłanc Zwjazkoweho sejma z wólbneho wokrjesa Sakska Šwica Klaus Brähmig, kotrehož wobydlerjo směšnje „Herbskeho bura“ mjenowachu, swój mandat zhubi. Wón bě wot 1990 w Zwjazkowym sejmje a njeje so ani jónu słowa jimał. Dopokaz to, zo naši wolerjo politiscy analfabeća njejsu.

Krótko po wólbach zapoda sakska kultusowa ministerka Brunhild Kurth swoju demisiju. Jej wulki njedostatk wučerjow runje w Sakskej raznje wumjetowachu. Wězo je wona wšón čas demokratiske wuwiće wopačnje posudźowała, ale hač je njedostatk wučerjow jenož jeje wina, je prašace. Mamy wšak tež hišće ministra za financy, a tón lutuje hdźež jenož dźe.

Křesćan Krawc z Hrubjelčic piše:

Njebudu sam mjez čitarjemi Serbskich Nowin, kiž je sej po prěnim čitanju „Ducy po Tolkienowym Oxfordźe“ prajił: To je napisane na runinje Měrćina Nowaka, Mikławša Andrickeho, wězo tež Herberta Nowaka a wšěch tych, kotřiž wotwěraja ći ze swojimi wočemi a wobkedźbowanjemi wrota do njeznateho swěta. Tónle nastawk telko informacijow do zrozumliweje linije zrjaduje a je po rěči tak wufilowany, zo so ani raz při čitanju njezakopnješ. Přizamknu so sadźe, wot awtora připódla wuprajenej: „Snano by to tež Koło serbskich spisowaćelow wožiwiło ...“ A wjedu sadu dale: ... to smy našemu ludej dołžni.

Časopis Česko-lužický věstník pisa w najnowšim čisle 6/2017 wo wopyće biskopa Drježdźansko-Mišnjanskeje diecezy Heinricha Timmereversa w Praskim Serbskim seminarje. Tam zhoni cyrkwinski dostojnik wo stawiznach domu, wo jeho wuznamje za Serbow. Biskop wobhlada sej ze zajimom Hórnikowu knihownju. Do hóstneje knihi zapisa tele dźakne słowa: „Z radosću a wulkim respektom sym w tychle rumnosćach spóznał a začuwał, kak buchu duchowni našeho biskopstwa kubłani a na swoju słužbu přihotowani.“

W Serbskim seminarje přebywaše w meji tež delegacija sakskeho knježerstwa pod nawodom ministerskeho prezidenta Stanisława Tilicha. Dom dźě je městno sakskeje kontaktoweje kenclije a wobsteji mjeztym dwaceći lět. W Hórnikowej knihowni so sta, zo Tilich předsydźe Towarstwa přećelow Serbow (SPL) Lukášej Novosadej na spočatku toho wuwjedźenjow k stawiznam domu a jeho wuznama za Serbow přiwoła: „Rěčće serbsce, ja jim přełožu.“ To wubudźi bjezradnosć mjez přitomnymi tołmačerjemi.