Nalětnje dźěła na hornjołužiskich polach dawno zahajene
Njebjelčicy/Hózk/Róžant (SN/BŠe). Woprawdźitu zymu drje minjene měsacy dožiwili njejsmy, štož je za ratarjow zawěsće wužitne. We Łužicy bě dosć spadkow a jenož mało periodow kruteho zmjerzka. Tak su rostliny zymu zwjetša bjez škodow přetrali. Hižo nazymu běchu burja žito wusyli, rěpik samo hižo trochu prjedy. Nětko nalěto maja so schadźenki hnojić a škitać. Wone trjebaja wutki, zo móhli dale rosć a mocy nabyć, zo bychu mjez druhim před škódnikami škitane byli.
Na łužiskich honach su ratarjo ze swojimi wulkimi mašinami tuchwilu po puću a swoje pola wobdźěłuja. Wjedro wšak skići za to bjezdwěla najlěpše wuměnjenja. To měni tež młody ratar Ignac Wjesela z Chrósćic, wobhospodarjacy zahony wokoło Njebječic. Nazymu je wón tam hižo krupnik (Dinkel) a rožku wusył. „Rostliny su zymu relatiwnje derje přetrali“, wón rozprawja. Mjeztym je hižo wows na swojich polach wusył. Spočatk meje slěduje potom hišće kukurica. Nětko nadźija so wjele słónca a dešća, zo móhli so rostliny derje wuwić.