Před tydźenjemi hakle je Juliana Wawrikec z Jaseńcy na Budyskim Serbskim gymnaziju abituru złožiła. Móhła sej tuž poslednje šulske prózdniny porjadnje popřeć. Tola to hibićiwa młodostna nje­trjeba. „Namołwa Rěčneho centruma WITAJ­ je mje wabiła so wo prózdninske dźěło w jednej pěstowarni prócować, hdźež so z dźěćimi we Witaj-skupinje serbskorěčnje zaběraja“, 19lětna wopodstatnja. Spěšnje bu rozsudźene, zo póńdźe wona do dźěćaceho dnjoweho přebywanišća „Kraj palčikow“ w Rakecach. Mjeztym je tam dwě njedźeli dźěłała, so z dźěćimi zaběrała a sej z nimi hrajkała. Při tym běše kubłarce z dobrej pomocu. Wšako je Juliana cyły čas ze swojimi „palčikami“ serbsce rěčała. To wšak njebě scyła lochko, wšako dźěći rěč doma lědma nałožuja. Na jednym boku bě Jasčanka wuwučowaca, na tamnym je sama wjele nawuknyła. „Najwažnišo je, maš-li z dźěćimi činić, zo měr wobchowaš“, Juliana rozłožuje, „wšako chce kóžde dźěćo něšto druhe. A tak će chětro wužaduje, wšitkim přećam wotpowědować.“