Hač do srjedź 19. lětstotka njemějachu w Běłym Chołmcu žanu šulu, ale poda­wachu wučbu w drjewjanej bróžni. Jako Łazowski farar so Handrij Zejler za to zasadźeše, tamniše wuknjenske a wuwučowanske poměry polěpšić. Wokoło 1850 natwarichu tuž jednoposchodowu, masiwnu šulu z rjadowniskej rumnosću a bydlenskej stwu za wučerja. Wučba bě tehdy serbska, wo čimž swědči list z lěta 1869, w kotrymž Zejler swojej dźowce pisa­, zo je so jenička šulerka z Běłeho Chołmca na němskej konfirmaciji wobdźěliła. Dokelž běchu poměry přiwšěm njeznjesliwe – w štyrjoch lětnikach naraz wjace hač 100 dźěći w jednej rumnosći wuwučowachu – su šulu do Prěnjeje swětoweje wójny wo dalšej rjadowniskej rumnosći powjetšili a nad nimaj wučerske bydlenje wutwarili. Wot lěta 1920 mějachu nětko stajnje třoch wučerjow.

Po Druhej swětowej wójnje přińdźechu tež do Běłeho Chołmca nowowučerjo, kotřiž zdźěla hišće žane pedagogiske wukubłanje njemějachu. Mjez 16 w powójnskich lětach skutkowacymi nowowučerjemi běchu štyrjo Serbja, mjez nimi Jurij Michałk z delnich Sulšec.