Wosrjedź Wětrowa čaka wjacegeneraciske zetkanišćo na to, zo by tam žiwjenje zaćahnyło. Hdźež něhdy ludźo nakupować chodźachu, chcedźa so přichodnje wjesnjenjo zetkać.
Wulka swětła rumnosć wopytowarja wobdawa. Na sćěnach wisaja mólby Wětrowčanki, wuměłče Ingrid Konschakoweje. Jeje swójba je we wsy přez lětdźesatki zasydlena a derje znata. Konschakowa hižo njesćerpnje na to čaka, zo móže w zetkanišću z dalšimi wobydlerjemi wuměłsce tworić, čitać, hrać abo ručne dźěła zhotowjeć. Wšako chce dom čestnohamtsce nawjedować. „Wuměnjenja za bohatu zaběru su date“ rozłožuje wjesnjanosta Stanij Ryćer (Rjemjesło Bóšicy). „Mjez druhim mamy dosć wobšěrnu biblioteku.“
Polcy z knihami sobu pjelnić
Hladaš-li na polcy, ći napadnje, zo njesteja tam jeničce zestarjene knihi, ale tež nowše wudaća a to wšelkich literarnych žanrow, wot leksikona hač ke krimijej, wot lubosćinskeho romana hač k pokazkam, kak pjec abo warić. Štóž ma knihi, kotrež chcył druhim přewostajić, njech je Bóščanskej gmejnje da, zo móhli je do polcow zarjadować.
Dom za mnohich
