Wotrow. Do jutrow maja we Wotrowskej Bulankec pjekarni kaž wšudźe ruce połnej dźěła. Zeleny štwórtk přińdu sej ludźo po kmótřiske całty. Wulki pjatk pak pjeku tam jutrowne tykancy. Někotre swójby skazaja sej za sebje a za klepotarjow cokorowy tykanc na wulkich blachach z přeměrom 45 centimetrow.

Tajke tak mjenowane serbske tykancy – druzy zaso na to burske tykancy prajachu – znajachu prjedy po wšěch Serbach, wězo tež ze štrajzlom, sadom a twarohom. W někotrych kónčinach rěkachu kołače, wšako běchu kulojte a zdźěla wulke kaž koło woza. W Slepjanskej kónčinje mějachu samo přeměr 70 centimetrow. Hižo wokoło lěta 1382 žadaše sej abatisa klóštra Marijineje hwězdy wot Wětrowskeho šołty wulki hodowny kołač jako wotedawk. Wotrowski pjekar tuž jako jedyn z poslednich wjesnych pjekarjow hišće woprawdźitu staru serbsku tradiciju zachowuje. Snadź je to dobra składnosć wo wožiwjenju tajkeho šwarneho tykanca jako speciality rozmyslować, wězo z ekstra wulkimi skibami.