Zbigniew Masternak podawa swoje mysle wo serbšćinje, kotraž njeměła nihdy zańć

Ćah do Budyšina jědźeše pomału, jako nochce tam dojěć. Krajina změni so njenapadnje – wot cunich łukow Delnjeje Łužicy na hórkate pola a města z twjerdymi, kamjentnymi elementami. Tu rěčachu Serbja hinašu rěč. Hornjoserbšćina – wótriša, bóle pregnantniša, kaž, zo by skerje zwólniwa była, so zakitować. Snadź je tohodla tu tež dlěje přežiwiła. Wulězech na małej staciji. Dešćik sypaše so na mój nachribjetnik, a plestrowany chódnik wjedźeše mje do centruma. Budyšin – to bě serbske mjeno tutoho města, kotrež na zachodnej měšćanskej tafli pódla němskeho mjena „Bautzen“ steji. Dwě realiće w jednym rumje. Dwě dopomnjence, kotrejž nochcetej so stajnje dótknyć. W centrumje města – Pětrowa cyrkej. Jenička w Němskej, kotřiž sej katolikojo a protestanća dźěla. Jako zastupich, bě prózdna. Jenož wothłós kročelow a wóń worucha, kotryž je so přez kamjentne murje předobywał.