Awtor dźensa

Jurij Nuk

Nětko započina so poprawna lětuša lochko­atletiska sezona pod ho­łym­ njebjom we wšej šěrokosći swojich mnohich disciplinow. Tydźenje crossowych wubědźowanjow mjez druhim we Wostrowcu, w Połčnicy, Mužakowje, Bisko­picach a na horu Mnišonc su nimo. W tutych tradicionalnych a woblubowanych wurisanjach je so w jednotliwych starobnych klasach wo prědnje městna wojowało. To je tola přeswědčiwy přikład a dopokaz, zo je čłowjek z wotpowědnej krutej wolu a starobje přiměrjenym prawym tre­nin­gom nimale čas swojeho žiwjenja kma­ny­, so w běhanju a nimale runje tak w płuwanju kaž kolesowanju wubědźować. Prawidłowne sportowanje tyje našemu imunowemu systemej, překruty a wopačny trening pak strowoće skerje zeškodźi.

Awtor dźensa

Stefan Šmit

Dźensa chcu so na tutym městnje temje abo lěpje prajene chutnemu problemej wěnować, kotryž wuhladaš stajnje zaso na sportnišćach resp. na kromje trawnika. Rěč je wo přehnatym fanatizmje někotrych fanow a w přiběracej měrje tež staršich, kotřiž sćěhuja hru swojeho dźěsća. Wšojedne hač napřećo sudnikej, přećiwniskemu mustwu abo samo swójskemu dźěsću – kotre słowa někotři trenarjo, mustwowi nawodźa abo samo starši na kromje hrajnišća wot so dawaja – nima po mojim měnjenju ničo, ale woprawdźe docyła ničo ze sportom a wosebje z respektom činić. To je jeničce hańba!

Snano dyrbi sej kóždy – wšojedne hač přiwisnik, trenar abo tež aktiwny kopar – druhdy tola zaso raz definiciju sporta přečitać a wuwědomić. Přetož po njej wo­znamjenja zapřijeće sport: aktiwita ćěła, kotraž je za zabawu a kotraž přewjedźe so z wjeselom.

Tola runje tele wjeselo, kotrež ma sport a w tym padźe kopańća być, někotři ze swojej zasakliwosću, z njemóžnymi wuprajenjemi a z přehnatym fanati­zmom cyle jednorje skóncuja.

Awtor dźensa

Toni Ryćer

Hakle njedawno smy ho­dy­ swjećili, a hižo su jutry nimo. Hdźe jenož čas wostanje. Jako dźěćo njemóžach wočakować, zo dny, měsacy a lěta za sobu dóstanu. Šulski čas dźě docyła mojim předstawam njewotpowědowaše. Dźensa chcył časniki najradšo zadźeržeć, zo móhł wšě swoje plany zeskutkownić. Nochcu pak skoržić.

Awtor dźensa

Tomaš Faska

Kóžde serbske sportnišćo ma swoje wosebitosće. Tež kóždy mjeńši abo wjetši koparski stadion je na swoje wašnje jónkrótny – hač w Ralbicach, Chrósćicach abo druhdźe. Wšudźe pak je trawnik zeleny, smužki su běłe, a na wo­běmaj kóncomaj hrajnišća steja wrota. Te su­ dźensa tež wšudźe ze samsneho materiala, z metala – a to přewažnje z alu­minija. Něhdy wšak běchu pobóčnej žerdźi a prěčna łata koparskich wrotow z drjewa. Ja sam sym tajke hišće zeznał. A spraw­nje prajene, hustodosć jako wrotar mjez žerdźomaj stejo mějach před tajkim drjewjanym kolosom mjenje respekta hač pozdźi­šo před železnymi wrotami. Štóž je, za bulom skakajo, hižo raz ćělny kontakt z njepowalnym ćělesom měł, wě, wo čim rěču.

Ale, što rěka njepowalny? Z tej kajkosću bě to pola drjewjanych wrotow dru­hdy chětro łoskoćiwa wěc. A hižo sym při temje swojeje dźensnišeje kolumny. Wjerću koło časow zaso raz wróćo a hladam na 3. apryl 1971. Třeći dźeń jutrownika před 47 lětami směmy mjenujcy historiski datum mjenować – štož postajenje materiala wrotow za kopanišća nastupa.