Foće: Andreas KirschkeŠto jěžik žerje? Hdźe wón bydli. Kelko lět je žiwy? Kerstin Robel, kotraž ludźi rady po přirodźe přewodźa, móže na wšitke prašenja dokładnje wotmołwić. Vivian, Varvara, Johannes, Edwin a Bru­no so dźiwaja a připosłuchaja. W nazymskich prózdninach su wone na projekće we Wulkoždźarowskim Krabatowym wudworu wo jěžiku zhonili. 24 dźěći bě tam z pěstowarnje „Kraj palčikow“ přišło. Jěžik žerje na přikład rady jabłuka a krušwy. „Wón je wšudźe widźeć, w lěsu, parku, na zahrodźe a łuce. Je wšudźe tam, hdźež picu namaka. Starobu dźesać lět móže jěžik docpěć. Ma pak tež njepřećelow. Su to wosebje zwěrjata, kotrež su w nocy aktiwne, kaž sowa. Ale tež awta na puću móža jim strašne być. Jěžik derje słyši a nucha, jenož widźeć wón derje nje­móže. Ale móže do wysoka lězć, haj, přelěze samo mjeńše murje. Tajki jěžik, kiž ma hač do 6 000 kałačikow, swój rewěr zakituje. Hač do kónca nowembra je wón wonka po pu­ću. Ručež pak termometer šěsć stopnjow a mjenje pokazuje, so jěžik schowa, wot decembra po­tom spi. „Njemylće jeho při tym“, Kerstin Robel dźěći prošeše. W parku su dźěći za suchimi hałzami pytali.