Hač rožka, pšeńca abo ječmjeń, na polach je žito lětsa derje zrawiło. Mjeztym su ratarjo hižo nazymski wusyw dokón­čili. Jenož derje, zo žnějachu syčomłóćawy zrałe zorno. „Před­stajće sej raz, kak su za čas wašich pra­dźědow a pra­wowkow, žito žnjeli!“, praji naša rjadowniska wučerka, a pokaza nam stary, trochu zapróšeny ratarski grat. „Chcemy zhromadnje wo tym powědać a sej při tym dru­žiny žita zbližić.“ Wuknjechmy, zo wobsteji jednotliwa rostlina z kłóski, ze stwjelca, ze sučka, z łopjenow a korjenjow. Z muki rožki pjeku nam pjekarjo słódny chlěb. Z muki pšeńcy móžeš nudle dźěłać, a z ječmjenja wari piwarc piwo. Tak daloko, wšo derje. Kak pak sej nětko rozdźěle žita spomjatkować? „J  e  č  m  j  e  ń“, ma dołhe kochty, kaž włosy. Kochty „rožki“ skoča horje kaž našej ruce, hdyž do powětra skočimy, tak su krótše, stejate. A „pšeńca“, nima žane kochty. Tak móžemy klětu družiny žita rozeznawać, hdyž zaso na polach rostu. Kaž wulke husańcy běchu syčomłóćawy na po­lach po puću a tykachu wšo do swojich brju­chow, doniž njebě wšitko dom­cho­wa­ne. „Něhdy“, praji wučerka, „su ludźo wšo z ru­ku dźěłali.