Je zyma, jahody su zmjerznyli a stary buk hižo njeeksistuje, tu w kraju Wochožanskeje jamy. „Wem gehört das land, fragte der kater“, słyšimy na spočatku noweho filma Maje Nageloweje a Juliusa Günzela „Winterlieb – libawka“ baseń Róže ­Domašcyneje. Wotmołwu dóstanjemy na kóncu filma, ze serbskej wersiju Edit Pjenkowej wěnowaneho teksta „tomu, kiž je přeco hišće tu“. Znowa přewodźataj filmowcaj ju a jeje syna Kita w boju přećiwo wotbagrowanju wsow wokoło Slepoho. Wonaj njedokumentujetaj tež w tymle druhim dźělu „chroniki spjećowanja ze serbskej hudźbu, poetiskej mocu a měrnym wobstawanjom“, kaž w připowědźenju premjery na lońšim Choćebuskim filmowym festiwalu rěkaše, jenož poslednju historisku fazu zničenja serbskeje hole do kónca brunicoweje doby, ale namakataj zdobom hnujace wobrazy. Tak ćahnu demonstranća přećiwo wuhlu přez wobraz kaž dźiwni zapustnicy w filmje Konrada Herrmanna „Struga – wobrazy krajiny“. Hinaše hač w filmje „blaubeeren – cerne jagody“ tónraz je, zo su nowe zynki słyšeć.