Mjezynarodny dźeń swójby wotměwa so kóžde lěto 15. meje. Štó z nas to wě? Lěpje, štó runje tón dźeń wědomje swjeći? Swójba je wjetšinje z nas samozrozumliwa. Dźensa ma wona dale a wjetšu hódnotu. Wšako globalizacija wuskutkuje, zo njemóža swójbni stajnje hromadźe na jednym městnje być. Husto nimataj staršej dźěło tam, hdźež swójba bydli. Abo zestawa swójby je so po wěstym času změniła.

Přiwšěm, swójba je a wostanje najmjeńša bańka towaršnosće. Na to skedźbnja UNO, kotraž wot lěta 1993 stajnje 15. meje na swójby po cyłym swěće spomina. A tomu je derje tak! Wšako je za dźěći najwjetše zbožo, hdyž maja staršej a husto tež hišće dźěd a wowka chwile za nje, hdyž bliscy dorosćeni sej z nimi hrajkaja a jim swět rozłožuja. Tomu je tak, dołhož čłowjek je. Wobkedźbować móžemy hódnotu dobreho wobchadźenja staršich swójbnych z młódšimi, a to we wšěch kulturach a na wšěch kontinentach.