Měnjenja

To bě ći šćebotanje we Wodowych Hendrichecach. Njeje lochko so přesadźić, hdyž 90 a wjace dźěći a młodostnych napřemo rěči, woła abo spěwa. A potom: klak, klak, klak – po blidotenisowej plaće buliki skakaja. Na kóncu rži ze šmóratkow tón abo tamny hit po naměsće. Wšojedne, w „Seife“ je rjenje, kóžde lěćo zas. Tola čitajće sami, što su mi dźěći powědali.

Benedikt Hicka: Najlěpje so mi we Wo­dowych Hendrichecach kupjel pod hołym njebjom lubi. Tam skoro kóždy dźeń kupać chodźimy. Móžemy tež na sport­nišću kopańcu a volleyball hrać. W sku­pinje, w kotrejž sym, bohužel nikoho njeznaju. Je pak tež derje jónu nowe dźěći zeznać. Disko, na kotrejž smy byli, běše w porjadku, njeje pak dołho trała.

Max Kubaink: Naj­radšo mam tu skupinske dźěło. To dyrbiš so z tam­nymi mustwami wubě­dźować, a naj­lěpše dóstanje potom najwjac dypkow. Na kóncu dóstanje mustwo z najwjace dypkami myto. Tučasnje dźěłamy runje na wideju, štož je hłowny na­dawk w tymle tydźenju. Dźěło w mu­stwje so mi lubi, znaju tež mnohich z tych, kotřiž su w našej skupinje.