Knihu z ruki połožić nochcyć, ale čitać, čitać a čitać – to je přeće, kotrež znaj­mjeńša ja mam, hdyž sej tajku kupju abo sej wupožču.

Ivona Březinová powěda wo młodźencu, kiž sej mysli, zo njebudźe hižo ženje črije trjebać. Wón bě přespěšnje sněhakował a při zražce do awta swojej noze takrjec přisadźił. Črije, tak hłowny protagonist přewšo dramatiskeho počinanja měni, hižo ženje trjebać njebudźe. Prjedy pak hač scyła k tajkim rozmyslowanjam dóń­dźe, wubědźi so z hłubokeje depresije. W Emilu zeznawa młodźenca, kiž drje ma hišće noze, njemóže pak jej zlemjenja w rjapje dla hibać. Wězo, Ben ma schow mjez swójbnymi: Su to dosć strukturěro­wa­­na mać, z wumjetowanjemi sebi samomu so bědźacy nan, lochkosć wupru­dźa­ca sotra a šibały bratr. A potom su tam hišće přećelej Oskij a Mikina kaž tež prěnja lubosć Bena, šulska towarška Danka. To z tej lubosću je tajka wěc. ­Zwjetša wšitko hinak wuńdźe, hač sej to čitar spočatnje my­sli. A tola derje wuńdźe …

Ach haj, hač Ben woprawdźe čas žiwjenja do čriji inwesto­wać njebudźe, to wězo cyle na kóncu zho­niće.