Lubina Hajduk-Veljkovićowa

Milenka wotstaji swoje koleso na Jurkec jěchanskim dworje. Běše jutrownu sobotu, a na dworje mjer­wješe so z holcami a konjemi. Běše to kaž wubědźowanje, štó swojeho konja najlěpje šćětkuje.

„Rjenje, zo sy přijěła“, postrowi ju Borbora. „Wozmješ sej Fliku?“

Milenka dźěše do konjenca a postrowi šěru kobłu. Ta zaporsknje a pyta w Milen­cenych zakach za morchejemi.

„Pytaš jutrowne jejka?“, směješe so Milen­ka a dowjedźe ju won na dwór. Přiwjaza Fliku za žerdź blisko Anje a Paule, na kotry­majž wona tu pola Bor­bory stajnje jěcha­še. Wza šćětku a karte­ču a poča Fliku woměrje šćět­ko­wać.

„Sym wćipna, štó z nas dóstanje jutrowne ­my­to“, rjekny Paula.

Borbora jako wobsedźer­ka konjaceho dwora bě sej lětsa něšto nowe pře­mysliła. Bě wot křiže­rjow něšto pjenjez za přihoto­wa­nje a pyšenje konjow zběrała a myto kupiła.

„Njewěmy ani, što to je“, praji Milenka.

„Zawěsće ma něšto z konje­mi činić“, roz­myslo­­waše Anja. Wona česaše Belline běłe hriwy ­­a kładźeše je w małych cy­bach pódla so.