Znajemoj so mnohe lěta. Widźałoj pak so lědma hdy smój. A tež kontakt po ­telefonje skerje zrědka mamoj. Tola ­zetkanje z Carolu Eitnerec bě, kaž zo bychmoj so stajnje widźałoj.

Mała chěžka, schowana za wulkim by­dlenskim domom, steji na kromje za­hrody a je ze wšelakimi kćějacymi ker­čiznami wobrosćena. Anton, pos, so ke mni lehnje. A kóčka Flora, kotrejž rěkaja Frau Hoppenstädt, na mnje zywajo hlada. Miła wóń něžnych kwětkow mje ­pohnuwa, so za rjenje kryte blido sydnyć, nad kotrymž słónčko złote nazymske pruhi wusyła. Horcy čaj a mjechka přikrywa wotpomhatej lochkemu huškanju na koži. Za Carolu Eitnerec je to typiske. Z lubosćiwosću stara so wona wo swojich hosći. Wobhladujo sej ju zwěsćam, zo je wona zbožowna, zo ma wokoło sebje ludźi, kotrymž je wona bliska.