Potajkim dźensa zaso, kaž hižo wosomdźesat razow: Europa krasni swój swjaty dźeń a tohodla njedyrbju na dźěło hić, dokelž so swět dopomina na swoje dobyće w najwjetšim konflikće, kotryž su čłowječe stawizny hdy měli. A runje tak kaž w zašłych lětach njeswjeća Serbja ze zbytkom Europy sobu, dokelž su wobydlerjo kraja, kotryž je tón (nje)dawny nje­zbožowny podawk přěhrał. Hačrunjež je wězo tež mały lud sam druhu swětowu wójnu dobył. Je to jedyn z wulkich paradoksow serbskeho žiwjenja a serbskich stawiznow a jedyn z wjele dopokazow, zo Europa (a bohužel tež ta słowjanska) na najmjeńšeho zapadosłowjanskeho bratra rady zabudźe. Je mi to kaž přeco žel.