Budyšin (SN). Na zajimawy wječor přeproša jutře, wutoru, w 19 hodź. Budyska měšćanska biblioteka na Hrodowskej. Tam čita Christopher Spatz ze swojeje knihi, kotraž jedna wo wjele lětdźesatkow zamjelčanej humanitarnej katastrofje po Druhej swětowej wójnje. Na sewjeru Wuchodneje Pruskeje zemrě tehdy 100 000 ludźi na sćěhi mrětwow a pobrachowaceho zežiwjenja. Syroty dyrbjachu so nadobo same starać, dóstachu so do sowjetskich dźěsćownjow abo ćeknychu do Litawskeje a stachu so z tak mjeno­wanymi „wjelčimi dźěćimi“. Wjacore tysacy z nich dowjezechu pozdźišo do Sakskeje a dachu je tu k hladanju abo ­k adopciji do swójbow. Wjele lět so wo tym rěčało njeje. Hakle w 1990tych lětach bu zjawnosć na wosud dźěći skedźbnjena. W swojej knize Christopher Spatz jich žiwjenje rekonstruuje a da potrjechenych samych rěčeć. Po studiju stawi­znow a germanistiki je Spatz lěta 2015 wo identiće wuchodopruskich wjelčich dźěći promowował. Zastup za jutřiši přednošk płaći štyri eura.

Wopički družiny katta w Choćebuskim zwěrjencu maja tam wot njedawna dorost. Foto: Michael Helbig