Kurta Biedenkopfa, chětro małeho, ale mudreho a zrěčniweho profesora, hižo wot nazymy 1990 bliže znaju, zaćahnywši jako zapósłanc do krajneho sejma. Štyri lěta sym so tehdy husćišo z nim we wěstej distancy abo cyle blisko zetkawał – a to nic jenož na přijećach w statnej kencliji abo na koncertach w Semperowej operje a druhdźe, hdźež jemu druhdy ruku stłóčich abo jenož strowjo přinygnych. Biedenkopf přeco, hdyž so mje dohlada, kedźbliwje ze šibałym a přećelnym nygnjenjom wotmołwi, druhdy mje tež sam z ruku a zdwórliwym postrowom powita.
Předewšěm w chutnych debatach w plenumje a w kulturnym a medijowym wuběrku sejma sym so z nim samo „kocorował“. Jako rěčnik za kulturu, medije a serbske naležnosće najsylnišeje opoziciskeje frakcije w krajnym parlamenće sym husćišo jónu politiku CDU a jeje knježerstwa na polomaj medijow a kultury zjawnje a druhdy dosć wótrje rozskubał.
