Ći jedni jědu z aw­tom abo kolesom, druzy putnikuja pěši a někotři podawaja so z mo­pedami do Krupki. „Wjet­šina z nas nima prosće telko wólneho časa, zo by sej wot njedźele do pjatka swobodne wzała a cyły puć nóž­kowała. Tak smy so před štyrjomi lětami spon­tanje wutoru popołdnju na motorske šwiknyli, zo bychmy srjedu rano w Krupce kemši šli“, praji Křesćan Bejmak. Za njeho bě to lětsa štwórty raz, zo je na tele trochu njewšědne wašnje do Krupki „putnikował“. Mjeztym nasta z toho mała tradicija. Jako młodźency běchu mopedisća pěši sobu šli abo sej z kolesom do Krupki dojěli. Wjetšina z nich pak je tež rady z mopedom po puću. Čehodla tuž mopedowy wulět ze serbskej katolskej tradiciju njezwjazać? Čara je podobna tej młodostnych putnikow. Jenož, zo su mopedisća tam w běhu dweju a poł hodźiny. Tura wjedźe najprjedy do Stołpina, wottam dale do Pirny – a tež raz po tym abo tamnym pólnym pućiku. „Někotryžkuli Simson S51 dyrbjachmy samo před Petrovicami horu horje ćišćeć – hewak pak njemějachmy žane wulke ćeže“, Křesćan Bejmak rozprawja. Tež klětu chcedźa so zaso z mopedami na puć do Krupki nastajić.