Rentnar a što potom? – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanja přiwzać (3)

Někotři njemóža so tohole časa dočakać, tamni zaso nochcedźa scyła na njón myslić – na zastup do renty. Kajke maja wuměnkarjo žiwjenje abo starosće, chcemy ze seriju „rentnar a što potom?“ bliže wobswětlić.

Spokojnje zhladuje wona na swoje žiwjenje. Wone drje njebě runjewon lochke, 81lětna přiznawa. Dźěło w Hrańčanskim prodrustwje a doma je ju jara wužadało. Rano napoł pjećich bě so dźeń za nju započał a traješe hač do pózdnjeho wječora. Wšako měješe štyri dźěći, domjacnosć, zahrodu a skót zastarać. Mandźelski bě bohužel často chory a ležeše druhdy tydźenje dołho w chorowni, tak zo bě Marja Šołćina, rodźena Domaškec ze Salowa, sama na so pokazana. „Susodźa a wjesnjenjo pak su mje podpěrali, za čož sym přewšo dźakowna“, wona praji.

Po přewróće poda so Hórčanka na wuměnk. Wot toho časa měješe za wšitko wjac chwile. Často mysleše na to, jako bě do toho rano zahe stawać dyrbjała, hač drje budźe tole jónu dowižić móc – chwile měć a so tež raz wuspać móc.